Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Inquit, dasne adolescenti veniam? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Restatis igitur vos; Praeclare hoc quidem. Duo Reges: constructio interrete.
Tamen a proposito, inquam, aberramus.
Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Non potes, nisi retexueris illa.
Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Itaque his sapiens semper vacabit. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Si enim ad populum me vocas, eum. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.
At multis se probavit.
Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Haec dicuntur inconstantissime. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quod equidem non reprehendo; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.
Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. An potest cupiditas finiri? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.
Non potes, nisi retexueris illa. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Itaque contra est, ac dicitis; At eum nihili facit;
Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Urgent tamen et nihil remittunt. Et quidem, inquit, vehementer errat; Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere.
Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Quo igitur, inquit, modo? Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?
